قوطی آبجو و نوشیدنی نوعی بسته بندی مواد غذایی است و نباید بیش از حد به هزینه محتویات آن اضافه کند. سازندگان قوطی به طور مداوم به دنبال راه هایی برای ارزان تر کردن بسته بندی هستند. یک بار قوطی به سه قسمت ساخته شد: بدنه (از یک ورق صاف) و دو انتها. اکنون بیشتر قوطی های آبجو و نوشیدنی قوطی های دو تکه هستند. بدنه از یک تکه فلز با فرآیندی به نام کشش و اتو کردن دیوار تولید می شود.

این روش ساخت اجازه می دهد تا از فلز بسیار نازک تری استفاده شود و قوطی تنها زمانی که با یک نوشیدنی گازدار پر شده و مهر و موم شده باشد، حداکثر استحکام را دارد. اسپین نکینگ با کاهش قطر گردن باعث صرفه جویی در فلز می شود. بین سال‌های 1970 و 1990، ظروف آبجو و نوشیدنی 25 درصد سبک‌تر شدند. در ایالات متحده آمریکا که آلومینیوم ارزان‌تر است، بیشتر قوطی‌های آبجو و نوشیدنی از آن فلز ساخته می‌شوند. در اروپا، ورق قلع اغلب ارزان‌تر است و قوطی‌های زیادی از آن ساخته می‌شوند. ورق قلع نوشابه و آبجو دارای محتوای قلع کم در سطح است، عملکرد اصلی قلع آرایشی و روان کننده (در فرآیند کشیدن) است. بنابراین یک لاک با خواص محافظتی عالی مورد نیاز است که با حداقل وزن پوشش (6 تا 12 میکرومتر، بسته به نوع فلز) استفاده شود.

قوطی سازی فقط در صورتی مقرون به صرفه است که قوطی ها را بتوان خیلی سریع ساخت. حدود 800 تا 1000 قوطی در دقیقه از یک خط پوشش تولید می شود که بدنه و انتهای آن به طور جداگانه پوشش داده می شود. بدنه قوطی های آبجو و نوشیدنی پس از ساخته شدن و چربی زدایی لاکی می شود. کاربرد سریع با انفجارهای کوتاه اسپری بدون هوا از یک لنس که در مقابل مرکز انتهای باز قوطی افقی قرار گرفته است به دست می آید. لنس ممکن است ساکن باشد یا ممکن است داخل قوطی قرار داده شود و سپس خارج شود. قوطی در یک چاک نگه داشته می شود و در حین پاشش به سرعت می چرخد ​​تا یکنواخت ترین پوشش ممکن به دست آید. ویسکوزیته پوشش باید بسیار کم و جامدات حدود 25-30٪ باشد. شکل نسبتاً ساده است، اما فضای داخلی با هوای گرم جابجایی، در برنامه‌هایی در حدود 3 دقیقه در دمای 200 درجه سانتی‌گراد، درمان می‌شود.

نوشابه های گازدار اسیدی هستند. مقاومت در برابر خوردگی توسط چنین محصولاتی توسط پوشش هایی مانند رزین اپوکسی آمینو یا سیستم های رزین اپوکسی فنولیک ایجاد می شود. آبجو ماده پرکننده کمتری برای قوطی است، اما طعم آن ممکن است به آسانی با برداشت آهن از قوطی یا مواد کمی که از لاک استخراج می شود، خراب شود، که به لاک های داخلی با کیفیت بالا نیز نیاز دارد.

اکثر این پوشش‌ها با موفقیت به سیستم‌های پلیمری پراکنده کلوئیدی یا امولسیونی متشکل از آب تبدیل شده‌اند، مخصوصاً روی بستر آسان‌تر برای محافظت، آلومینیوم. پوشش‌های مبتنی بر آب هزینه‌های کلی را کاهش داده و مقدار حلالی را که برای جلوگیری از آلودگی باید توسط پس‌سوزها دفع شود، کاهش داده است. اکثر سیستم های موفق بر پایه کوپلیمرهای اپوکسی اکریلیک با اتصال دهنده های آمینو یا فنلی هستند.

همچنان علاقه تجاری به رسوب الکتریکی لاک های مبتنی بر آب در قوطی های آبجو و نوشیدنی وجود دارد. چنین روشی از نیاز به اعمال در دو لایه جلوگیری می کند و به طور بالقوه قادر به ایجاد پوشش های بدون نقص مقاوم در برابر محتویات قوطی در وزن فیلم خشک کمتر است. در پوشش‌های اسپری متشکل از آب، محتوای حلال کمتر از 10 تا 15 درصد جستجو می‌شود.